"Sentymentalna bzdura" Ludka Skrzydlewska - opinia

Witajcie

Wiosna za pasem, dni coraz dłuższe, słoneczko coraz mocniej przyświeca i świat zaczyna się zielenić, a ja postanowiłam sobie wrócić do zimowej scenerii razem z bohaterami debiutanckiej powieści Ludki Skrzydlewskiej, pt. "Sentymentalna bzdura" :)

Zapraszam Was na profil autorski autorki, tam dowiecie się o kolejnych jej powieściach, a najbliższa już w maju!

"SENTYMENTALNA BZDURA"Ludka Skrzydlewska

Stron: 570

Gatunek: romans, literatura obyczajowa
Wydawnictwo Editio Red

Opis:

"Veronica, dziewczyna z niewielkiego angielskiego miasteczka, od pięciu lat mieszka w Londynie. Trenuje krav magę, pracuje w różnych firmach, zmienia korporacje jak rękawiczki. Dokładnie tak jak niektórzy ludzie zmieniają partnerów. Tyle że Veronica nie ma nikogo, kim byłaby zainteresowana. Za plecami nazywana „królową śniegu”, ma uzasadnione powody, by odczuwać niechęć do mężczyzn, szczególnie tych, którym się podoba.

Dziewczyna została zaproszona na ślub starszej siostry — i ma poważny kłopot. Wizyta w rodzinnych stronach to powrót do historii, o której od pięciu lat próbuje zapomnieć. Za smutną przeszłością Veroniki stoi konkretna osoba, niejaki Carter, drapieżca seksualny z rodu o szerokich koneksjach. Niestety, także brat pana młodego. Rodzice Veroniki marzą, by wyswatać ją z Carterem. Aby tego uniknąć, dziewczyna postanawia pojawić się na weselu w towarzystwie jakiegokolwiek mężczyzny, którego będzie mogła przedstawić jako swojego narzeczonego.

Na szczęście londyński przyjaciel Tony podsuwa jej swojego brata Henry’ego, przystojnego i sympatycznego geja, który wspaniałomyślnie zgadza się odegrać rolę przyszłego męża. Veronica jest uratowana!

Tylko że Henry wcale nie jest gejem, a jego postępowaniem kierują konkretne pobudki..."

***

"Sentymentalna bzdura" Ludki Skrzydlewskiej nie zalicza się do gatunku, który czytam zbyt często. W zasadzie romanse (nawet te z wątkami sensacyjnymi) czytam raz na kilka miesięcy i wybierane są przypadkowo. "Sentymentalną bzdurę" wybrałam celowo i z premedytacją.

Dlaczego mnie do niej ciągnęło? Miałam przyjemność czytać wcześniej opowiadanie autorstwa Ludki Skrzydlewskiej pt. "Huldra" zamieszczone w antologii Grupy Literackiej Ailes "Deszczowe sny" i bardzo spodobał mi się zarówno styl autorki, jak i jej pomysł. Drugim czynnikiem, który sprawił, że debiutancka powieść L. Skrzydlewskiej było przeczytanie kilku przedpremierowych rozdziałów i wówczas już WIEDZIAŁAM, że "Sentymentalna bzdura" musi znaleźć się w moich planach czytelniczych.

Dzięki wydawnictwu Editio Red to się udało, za co serdecznie dziękuję.

" - Po co właściwie jestem ci tu potrzebny, co? Od początku wiedziałaś, że będę robił za twojego ochroniarza?

                Ochroniarza? Nie potrzebowałam ochroniarza, a przynajmniej tak sobie wmawiałam.

- Co tak naprawdę łączy cię z Carterem, Vee?"

Tym co przede wszystkim rzuca mi się w oczy czytając teksty Ludki Skrzydlewskiej to niesamowita lekkość pióra i bardzo dobry warsztat pisarski. Nic więc dziwnego, że "Sentymentalna bzdura" jest tak dobrą powieścią i niczym nie ustępuje utworom autorek już istniejących na rynku.  Prócz stylu, książka jest solidnie dopracowana pod względem redakcyjnym, czytając nie rzucały mi się w oczy zapomniane powtórzenia, czy irytująco brzmiące zdania.

Co nie znaczy, że niniejsza recenzja to będą same ochy i achy ;)

❤❤❤

Romanse czytam raz na ruski rok i musi mnie coś w nich skusić. Chociaż uwiodły mnie dwa pierwsze rozdziały, to jednak gdy zobaczyłam objętość książki (570 stron) i te drobne literki, w pierwszej chwili się przeraziłam. Styl stylem, chęć do poznania przyczyny, dla której Henry tak ochoczo wpakował się w udawanie narzeczonego Vee swoją drogą, ale objętość plus małe litery stawiały pod znakiem zapytania moje szybkie przeczytanie tego "grubaska". A może "grubaski", bo to przecież, pieszczotliwie zwana, Bzdurka?

Rzeczywistość pokazała, że moje obawy były nieuzasadnione. Czytało się lekko i przyjemnie, a przy okazji zużyłam pokaźną ilość karteczek indeksujących. Kiedy już siadłam z książką i wciągnęłam się w treść ubywało mi stron w bardzo szybkim tempie. Krótkie rozdziały, zrównoważenie dialogów z opisami, humor, a do tego emocjonalność części scen ( i wcale nie mam na myśli tych erotycznych, a były... oj były...) sprawiły, że  w kilka popołudni miałam "Sentymentalną bzdurę" za sobą.

"Przypominałam sobie znajome kąty. Wszystko było mi tak bliskie, a równocześnie tak odległe. Wywoływało to w moim sercu jakąś dziwną tęsknotę, żal, że nie byłam tam tyle czasu. A równocześnie strach, którego mimo upływu lat nie umiałam się pozbyć. Każdy krok w stronę drzwi kosztował mnie wiele samozaparcia. Każda komórka mojego ciała przekonywała mnie, że nie chcę tam być."

❤❤❤

Lektura debiutanckiej powieści Ludki Skrzydlewskiej jest lekka podczas czytania, ale prawie wszystkie wątki już takie nie są. Ignorancja, nadużycia fizyczne, relacje rodzinne, przemoc, trauma to tylko niektóre z nich. I to sprawia, że "Sentymentalna bzdura", chociaż utrzymana w romantycznej tonacji i tego romansu jest naprawdę sporo, to  skrywa w sobie treści skłaniające do refleksji i nadają powieści poważnego brzmienia.

Na przykładzie rodziny Vee oraz rodziny braci Valentine Ludka Skrzydlewska pokazuje skomplikowane relacje rodzinne. Rodzina Vee, jej zachowania, a już wymiany zdań z główną bohaterką budziły we mnie wewnętrznego potwora. Co za wstrętna rodzina! Sama będąc matką nie wyobrażam sobie takiego zachowania w stosunku do córki. Kompletnym przeciwieństwem rodziny Cross, są Valentine'owie. Sympatyczna, otwarta, życzliwa rodzina, choć i oni mają swoją trudną przeszłość.

"Potrzebowałam kogoś, choćby ten ktoś był aroganckim, pewnym siebie gitarzystą, starszym bratem mojego przyjaciela. Na nim przynajmniej, według słów Tony'ego, mogłam polegać. To chyba musiało mi wystarczyć."

❤❤❤

Bohaterowie zachwycają, wkurzają i zapadają w pamięć. Bracia Valentine: Henry i Tony  budzą sympatię od samego początku. Henry, w ogóle to mężczyzna  idealny, może t zbyt idealny, przez co odrobinę nierzeczywisty. Nie zmienia to faktu, że ogromnie przypadł mi do gustu :). Taak, jestem zdecydowanie #teamHenry 

Victoria Cross, będąca główną bohaterką i narratorką, wzbudziła we mnie sympatię, ale i sporą dawkę irytacji. Jej zachowanie, momentami drażniące tłumaczyłam sobie przeżyciami  i młodym wiekiem. Henry wykazywał się iście anielską cierpliwością ;). Najbardziej jednak denerwowało mnie to ciągłe powtarzanie przez Vee, że to tylko udawanie, jakby dwa razy nie wystarczyły, tym bardziej, iż kilka dni wydarzeń zajmuje naprawdę sporą część powieści. A może właśnie to było zwodnicze? Tak średnio co kilka stron miałam ochotę solidnie potrząsnąć dziewczyną, a już gdy tak uparcie chciała trzymać się rodziny pomimo tego jak matka i siostra ją potraktowały, to z jednocześnie było mi jej strasznie żal, bo rozumiałam jej motywy, ale miałam też ochotę dać jej kopniaka na opamiętanie. Ja zapewne  będąc na jej miejscu przerwałabym rozmowę i kolejnych połączeń nie odbierała.

Relacje rodzinne to skomplikowana sprawa. Myślę, że Ludka Skrzydlewska świetnie sobie poradziła i stworzyła solidnie dopracowanych bohaterów.

 ❤❤❤

Trochę szkoda, że wspomniany wątek sensacyjny pojawia w drugiej części książki, a pod koniec akcja przyspiesza wręcz niebezpiecznie. Miałam wrażenie, że przez ponad połowę powieści autorka budowała relacje między bohaterami i podwaliny pod to co miało nastąpić pod koniec.  Autorka świetnie buduje napięcie i z przyjemnością przeczytałabym pełnokrwisty thriller jej autorstwa, oczywiście z wątkami romantycznymi i erotycznymi, bo te Ludce wychodzą rewelacyjnie.

A jeśli o erotyce wspomniałam, to i takie sceny się pojawiają. I są emocjonujące, a przy tym nie przesadzone. Jeśli chodzi o sceny zbliżeń czy pieszczot jestem strasznie wybredna, ale autorka nie wyszła poza granice mojego dobrego smaku, zarówno jeśli chodzi o użyte słownictwo, jak i same sceny.

Niektóre wątki mogły zostać pominięte, bo nie wpływają na przebieg fabuły, ale za to obrazują zacieśniające się więzi pomiędzy bohaterami, oraz relacje panujące w rodzinie Vee. Co sprawia, że z jednej strony wydłuża to powieść, ale lepiej poznajemy wszystkich bohaterów.

Tym co mnie, zaskoczyło i rozczarowało zarazem, było rozwiązanie wątku Cartera. Przepraszam, droga autorko, ale tego nie kupuję. Nie i koniec. Szast, prast i po krzyku. Ja rozumiem, że kara straszna dla samego zainteresowanego, ale kurcze no, tak się wywinął właściwie, w wyjaśnienie jego zachowania? Czytałam i nie wierzyłam własnym oczom. Oczywiście wyjaśnienie jak najbardziej komponuje się z całą treścią, ale nie kupuję tego zakończenia, przykro mi.

"Widok Jake'a był jak balsam na moją duszę, dlatego też trudno było mi sobie tego odmówić. Jego spokojny, nieco flegmatyczny uśmiech, ciepło w niebieskich oczach, pewność siebie widoczna we wszystkich ruchach - to wszystko działało kojąco na moje nerwy, które ostatnio znajdowały się w dość złym stanie."

❤❤❤

Podsumowując "Sentymentalna bzdura" Ludki Skrzydlewskiej to bardzo udany debiut.  Choć moim zdaniem rozłożenie akcji jest nierównomierne, to jednak nie należy zapominać, iż głównie mamy do czynienia z romansem i jako romans powieść spełnia swoje zadanie w stu procentach.

Poszukujecie ksiażki, która Was wciągnie, rozbawi i wzbudzi w Was całą gamę emocji?

Lubicie romanse, które nie skupiają się tylko na rodzącym się pomiędzy bohaterami uczuciu i namiętności, ale takie, w których znajdziecie coś więcej?

Macie tendencję do "zadurzania się" w bohaterach? Henry Vanetine skradnie jedno serce ;)

Jeśli tak, to "Sentymentalna bzdura" jest dla Was.

Ja spędziłam przy niej przyjemne godziny, z pewnością będę śledziła literacką karierę Ludki Skrzydlewskiej i zdradzę Wam, że ostrzę sobie ząbki na jej kolejną powieść "Po godzinach", która ukaże się już w następnym miesiącu, także nakładem wydawnictwa Editio Red.